Pożar domu w Topolanach

17 lipca, nad ranem, ogień zmusił mnie i moje małe dzieci do ucieczki z płonącego domu.
To przeżycie, które zostaje w pamięci na całe życie... Nie tylko przez to, co straciliśmy, ale przez to, co czuliśmy: strach, bezsilność i rozpacz pomieszane z jedyną myślą – uratować dzieci.

W domu mieszkaliśmy razem: ja, mój 4-letni syn Kacper i 2-letnia córeczka Nikola.
To było nasze miejsce, nasz świat, nasza codzienność.
Dziś można powiedzieć, że zostały po nim tylko zgliszcza.

Mimo wszystkiego, co się wydarzyło jestem wdzięczny. Wdzięczny, że żyjemy. Że zdążyliśmy uciec.
Ale to, co zostawił po sobie ogień, trudno ubrać w słowa. Straciliśmy wszystko, co mieliśmy: ubrania, sprzęty, zabawki dzieci, wspomnienia ukryte w rzeczach codziennego użytku.

Przede mną teraz trudna droga – odbudowa życia od podstaw, krok po kroku. Potrzeb jest wiele, a codzienność z dwójką małych dzieci nie daje wytchnienia.

To nie będzie łatwe, ale wiem, że muszę spróbować – dla nich. Dla Kacpra i Nikoli.
Bo nawet jeśli nie zostało nic z murów, to mamy siebie. A od tego można zacząć wszystko na nowo.