Pożar domu w Radwanicach

17 kwietnia to data, której nigdy nie zapomnimy. Tego dnia nasz dom - miejsce, które budowaliśmy z miłością, cierpliwością i ogromnym wysiłkiem, stanął w ogniu.

Kupiliśmy go w 2020 roku, wkładając w niego całe oszczędności. Remontowaliśmy każdy kąt własnymi siłami, powoli zamieniając go w nasz prawdziwy azyl. Przez cztery lata tętnił codziennością, wspólnymi posiłkami, rozmowami, dziecięcym śmiechem i spokojem. A potem… wszystko zniknęło.

Pożar wybuchł, gdy byliśmy poza domem. O sytuacji dowiedzieliśmy się od siostry. Gdy wróciliśmy, okazało się, że niemal nie ma do czego wracać.

Straciliśmy dach nad głową, wszystkie rzeczy, sprzęty, ubrania… ale najbardziej zabolało to, że zgasło miejsce, które tak długo było naszym światem. Dziś razem - ja, mój mąż oraz nasi synowie, 10-letni i 16-letni - próbujemy złapać nowy oddech i odnaleźć się w tej zupełnie nowej rzeczywistości.

To dla nas trudny moment, ale nie tracimy wiary. Mamy siebie, a to już ogromna siła. Wierzymy, że krok po kroku uda nam się wrócić do równowagi, odzyskać domowe ciepło, odbudować codzienność.

Zaczynamy od zera, ale z sercami pełnymi nadziei.