Pożar w Prószkowie

Zawsze wierzyłam, że dam radę. Niezależnie od tego, co przynosiło życie – stawiałam czoła trudnościom z podniesioną głową. Ale są takie chwile, które przerastają człowieka…

Pożar, który wybuchł w budynku gospodarczym, nie zatrzymał się na progach. Ogień przeniósł się na część naszego domu. Miejsce, które było naszym azylem – moim, moich dzieci, mojego partnera i naszego wiernego psiego przyjaciela – zostało bezlitośnie zniszczone.

Budynek gospodarczy już nie istnieje. Dom wymaga kosztownej odbudowy. Zniszczenia są ogromne. To, czego nie zniszczył ogień, zalała woda.

Tymczasowe schronienie zapewniła nam gmina – i jesteśmy za to wdzięczni. Ale wiemy, że nie możemy tam zostać na zawsze. Chcemy jak najszybciej odbudować to, co zostało nam odebrane.

Bo dom to nie tylko ściany. To zapach porannej kawy, to miejsce, gdzie pies merda ogonem, a cisza po ciężkim dniu brzmi jak spokój. To codzienność, której nie docenia się, dopóki się jej nie straci.

Dziś marzymy tylko o jednym – wrócić do swojego kąta. Znów mieć miejsce, które możemy nazwać domem. I choć przed nami długa droga, nie tracimy wiary. Bo choć ogień zabrał nam wiele, nie zabrał nadziei. ❤️