Cyk, cyk, boom – rak trafił na tancerkę Martę

Cześć! Tu Marta – kobieta petarda, tancerka burleski, zawodowa „trzęsi-piersi” i od niedawna… onkologiczna wojowniczka.

Mam 32 lata, jestem tancerką i performerką burleski, a scenę nazywam swoim drugim domem. W styczniu 2025 dostałam diagnozę, której nie zamawia się nawet najgorszemu wrogowi – nowotwór piersi z przerzutem do węzłów chłonnych. A jeszcze trzy miesiące wcześniej USG było czyste jak łza.

Guz wyrósł do 23 mm szybciej niż niektóre rośliny doniczkowe. Potem była biopsja, karta DILO, zabezpieczanie płodności (bo jeszcze nie mam dzieci, a planuję!), chemioterapia czerwona (nie polecam) i biała (trochę mniej dramatyczna). Przez cały ten czas występowałam, bo jako artystka na własnej działalności inaczej nie mogłam – no i scena była moją terapią.

Pod koniec leczenia okazało się, że choroba związana jest z rzadką mutacją aż dwóch genów. Lekarze złapali się za głowy, ja za cycki – bo wiadomo, że z tym już nie będzie jak dawniej. Teraz przede mną podwójna mastektomia, usunięcie węzłów chłonnych i radioterapia. Czeka mnie kilka miesięcy bez pracy, z niepewnością, czy w ogóle będę mogła wrócić na scenę.

Dlatego uruchamiam zbiórkę – nie dlatego, że chcę, ale dlatego, że naprawdę muszę.
Nie zbieram na luksusy. Zbieram na to, by po operacji mieć za co żyć, się leczyć i dojść do siebie.
Każda wpłata – nawet symboliczna kawa – to dla mnie ogromna pomoc i szansa, że wrócę na scenę silniejsza niż kiedykolwiek.

A w planach mam coś więcej: chcę organizować warsztaty taneczne i ruchowe dla kobiet po leczeniu raka piersi – by mogły odzyskać poczucie kobiecości, bliskość ze swoim ciałem i... trochę się poruszać z uśmiechem! Warszawa, inne miasta, może kiedyś cała Polska – kto wie.

Na moich social mediach staram się zarażać optymizmem i humorem, pokazywać, że rak nie zabiera nam życia, siły ani radości. Codziennie wspieram inne kobiety chore onkologicznie – teraz proszę o wsparcie dla siebie.

Jeśli możesz – pomóż. Jeśli nie możesz – udostępnij. A jeśli jesteś tu tylko z ciekawości – to też spoko, może chociaż się uśmiechniesz.
Dzięki, że jesteś!
Marta