Dla os. niepeł. na start

Mam na imię Stanisław, mam 26 lat i jestem osobą niepełnosprawną ze schorzeniem neurologicznym jakim jest wodogłowie które nabyłem podczas porodu. Jestem wcześniakiem z 6 miesiąca, urodziłem się w ciężkim stanie, lekarze nie dawali mi szans na przeżycie. Całe swoje maleńkie życie spędziłem jeżdżąc po szpitalach, operacje, wizyty u specjalistów i tak w kółko. Od około 5 lat leczę się również na Hashimoto oraz mam zdiagnozowaną depresję oraz zaburzenia lękowe wywołane przeszłością i tym co się wokół mnie dzieje. Moim marzeniem jest zrobienie prawa jazdy na motocykl lat. A oraz kupienie sobie motocykla którym mógłbym podróżować po świecie. Uwielbiam jeździć na rolkach oraz łyżwach, grać na komputerze, spędzać czas ze znajomymi. Kocham zwierzęta. W technikum pierwszy raz się okaleczyłem, ponieważ nie mogłem znieść bólu psychicznego który przynosiła mi moja mama jak sobie "trochę" popiła. Z alkoholem również miał problem mój tata i przez to moi rodzice wzięli rozwód gdy szedłem do komunii. Moja mama często wpadała w szał, często piła i znęcała się nade mną mówiąc jaki to ja nie jestem i że do niczego się nie nadaje. Mieszkając w domu z mamą chodziłem po ulicy w nocy, płacząc i modląc się o lepsze jutro. Zdarzało się, że sam potrafiłem zapijać smutki albo się po prostu okaleczać. Na przestrzeni czasu próbowałem się oswoić z myślą, że już nigdy nie będzie dobrze. Moi rówieśnicy często się ze mnie śmiali w podstawówce a potem w gimnazjum i obrażali przez to że jestem niepełnosprawny, co również przyczyniło się do spadku mojej samooceny i pogłębienia depresji oraz stanów lękowych.

Mieszkam dalej z mamą, aczkolwiek będę musiał niedługo się wyprowadzić i przenieść na swoje. Mimo przeszłości staram się żyć dalej szukać pracy w zawodzie jakim jest opiekun medyczny. Skończyłem tę szkołę ponieważ lubię pomagać innym i chce pomagać innym którzy tego potrzebują. Żyję z pozytywną myślą, że wszystko będzie w porządku. Wierzę w siebie i swoje możliwości. Dzięki moim znajomym którzy zawsze przy mnie są wierzę że jakoś dam rade. Oni zawsze przy mnie byli gdy ich potrzebowałem zwłaszcza moja ukochana dziewczyna