Odszedł we śnie – my wciąż budzimy się bez niego

Miłość, która miała trwać wiecznie…

Poznaliśmy się w sortowni ubrań — ja pracownica, on kierowca ciężarówki dowożący towar. Byłam wtedy samotną mamą dwóch córek — 10-letniej dziś Nikoli i 4-letniej Poli. Długo byliśmy dla siebie tylko mijającymi się twarzami, aż w końcu nasze drogi naprawdę się spotkały. Zdecydowaliśmy się spróbować czegoś więcej i to była najlepsza decyzja w moim, i jak wierzę, również w jego życiu.

Niedługo później wynajęliśmy wspólne mieszkanie. Moje dziewczynki pokochały Adriana całym sercem, a on je. Był dla nich nie tylko wsparciem, ale i ojcem z prawdziwego zdarzenia. Potem na świat przyszedł nasz synek, Adam — dziś ma 1 rok i 11 miesięcy. Dla Adriana było to spełnienie marzeń — od zawsze pragnął mieć ze mną dziecko, mówił, że Adam dopełnił naszą rodzinę.

Kilka miesięcy później się oświadczył. Byliśmy szczęśliwi, zakochani, pełni planów i marzeń. Adrian był wspaniałym partnerem, czułym i kochającym ojcem. Od 19. roku życia pracował jako kierowca zawodowy — ciężarówki były jego pasją, jego drugim domem. Opowiadał, że nie może się doczekać dnia, gdy zabierze Adama w pierwszą trasę, by pokazać mu „swoje życie”.

Ale ten dzień nigdy nie nadszedł.

28 maja 2025 roku Adrian zmarł we śnie. Nagle. Cicho. Bez pożegnania. Nie miał poważnych problemów zdrowotnych, jedynie nawracające bóle brzucha, które zrzucał na stres i nieregularne jedzenie — „typowe dla kierowców”, mawiał. Sekcja zwłok wykazała jedynie wrzody żołądka. Na szczegółowe wyniki musimy jeszcze poczekać.

Zostałam sama. Z trójką dzieci. Z sercem pełnym tęsknoty i pustką, której nic nie może wypełnić.

Nikola, Pola i Adam każdego dnia wypatrują taty. Zadają pytania, na które nie potrafię odpowiedzieć, bo każde słowo rozdziera serce.

Dzielę się naszą historią nie po to, by szukać litości — lecz by opowiedzieć o tym, jak nagle może runąć świat zbudowany na miłości. Jak łatwo można stracić kogoś, kto był jego fundamentem.

Adrian wciąż z nami jest — w uśmiechu dzieci, w naszych wspomnieniach i w codziennych chwilach, które próbujemy układać na nowo, bez niego.

W tym trudnym czasie będę ogromnie wdzięczna za każde dodatkowe wsparcie. Adrian był jedynym żywicielem naszej rodziny, a potrzeb jest wiele — chciałabym zapewnić naszym dzieciom godne, spokojne życie, tak jak on zawsze marzył.