Pożar domu w Inwałdzie

To była zwyczajna noc. Spaliśmy spokojnie w miejscu, które przez lata stało się naszą przystanią. Dom, w którym dorastali nasi synowie – 22-letni Sebastian, 17-letni Miłosz – i nasza 15-letnia córka Wiktoria. Dom, który pachniał obiadem, śmiechem i codziennością.

W jednej chwili wszystko się zmieniło. Pożar wybuchł nocą – nieproszenie, bez ostrzeżenia, cicho i bezlitośnie. Udało nam się ewakuować – mnie, mężowi i dzieciom. Ale nie wszyscy ocaleli. Nasza papuga zginęła w płomieniach, a nasz ukochany pies, członek rodziny, walczy o życie w klinice weterynaryjnej.

Dom został poważnie zniszczony. Dach, okna, drzwi i cała instalacja wymagają wymiany. Pomieszczenia mieszkalne, meble, sprzęt – wszystko, co przez lata tworzyliśmy z miłością, przepadło.

Tymczasowo zatrzymaliśmy się u bliskich. Mamy dach nad głową, ale sercem wciąż jesteśmy tam – w naszym domu. Tęsknimy za nim. Za codziennością, której nie docenia się, póki się jej nie straci.

Choć ogień zabrał nam wiele, nie odebrał nam wspomnień ani pragnienia, by wrócić do swojego miejsca na ziemi. To, co budowaliśmy latami, zostało zniszczone w kilka chwil – ale wierzymy, że pewnego dnia znów zapadnie cisza w naszym salonie, a dom wypełni się życiem.