Wsparcie po pożarze-Górki

Dom mojego taty Edwarda przestał istnieć.

Ogień pojawił się nagle. W jednej chwili pochłonął miejsce, które przez lata było jego schronieniem. Budynek nie nadaje się już do zamieszkania - zniszczenia są tak poważne, że pozostała tylko rozbiórka.

Tata doznał oparzeń trzeciego stopnia. Dziś przebywa w szpitalu, pod stałą opieką. Leczy nie tylko ciało, ale i duszę - bo oprócz fizycznego bólu nosi w sobie ogromną stratę. Stracił wszystko: dom, wspomnienia, przedmioty codziennego życia. Stracił miejsce, które było jego światem - cichym, bezpiecznym azylem.

Jego stan psychiczny jest delikatny. Trudno pogodzić się z tym, że nie ma już dokąd wrócić. Że wszystko, co znajome, zostało za ścianą ognia.

To, co zostało po domu, trzeba uprzątnąć. Ale co potem?

Jako rodzina robimy wszystko, co w naszej mocy, by tata mógł stanąć na nogi. By znów poczuł grunt pod stopami, poczucie bezpieczeństwa, choćby jego cień. Wiemy, że przed nami długa droga, bo potrzeby są ogromne. Ale jesteśmy razem. I to daje siłę.

Jeśli znajdą się osoby, które zechcą podać dłoń w tej walce o przywrócenie stabilności - będzie to coś więcej niż pomoc. To znak, że nawet z popiołów może urosnąć nadzieja.