84-letni pan Jerzy Hałupka walczy o przetrwanie z trojgiem niepełnosprawnych dzieci

Pan Jerzy Hałupka z miłością godną najcudowniejszego rodzica opiekuje się dziećmi, którym choroba odebrała sprawność. Sam ma 84 lata i potrzebuje środków, które pozwolą na zakup samochodu służącego do przewozu osób z niepełnosprawnościami do ośrodka rehabilitacyjnego.

Pan Jerzy mieszka obok Leszna w małej miejscowości Grotniki. Jego życie to droga usłana głównie cierpieniem. Jako kilkuletni chłopiec przebywał w obozie dla dzieci w Niemczech. Widział śmierć, doświadczył głodu i potwornych okrucieństw. Kiedy skończyła się wojna przyszła nadzieja. Poślubił ukochaną Danusię. Wkrótce urodził się im Paweł, a potem także Dominik i Jola. Jakież to było szczęście i nowy, piękny rozdział życia. I przyszło niespodziewane. Choroba genetyczna powoli i stopniowo ograniczała poruszanie się ich dzieci. W wieku młodzieńczym cała trójka przestała chodzić. Ciało powykręcane i zdeformowane odmówiło posłuszeństwa każdemu z nich. Kiedy byli młodzi, Pan Jerzy razem z małżonką, dźwigali ciężar opieki nad ukochanymi dzieciakami. I tak przez wiele lat. Ale zaledwie dwa lata temu jego żona zmarła. Od tamtej pory sam przygotowuje i podaje posiłki, rehabilituje i jest najbliższym przyjacielem dla swoich dzieci. Wydawało się, że Pan Jerzy tego nie udźwignie. Ale on nie poddał się. Nawet, gdy we wrześniu bieżącego roku jego syn Paweł, z powodu zachłyśnięcia się śliną, przestał mówić i został przykuty do łóżka.

Pod opieką Pana Jerzego jest troje dorosłych osób. Najstarszy syn Paweł ma 50 lat, Dominik jest w wieku 41 lat, a córka Jolanta ma 38 lat. Niesamowite, ile w człowieku potrafi być determinacji. Pan Jerzy porusza się o kulach, bo cierpi na chorobę stawów i inne dolegliwości wieku starczego. Rehabilituje Pana Pawła, ćwiczy jego dłonie i nogi, wspierając się o łóżko. Samodzielnie obsługuje respirator. Także Pan Dominik i Pani Jola potrzebują rehabilitacji, którą odbywają w domu z pomocą starszego Ojca. Tylko dwa razy w tygodniu na krótki czas rodzinę odwiedzają opiekunki. Gdyby jednak było możliwe korzystanie z rehabilitacji w specjalnym ośrodku. Gdyby tak mógł ktokolwiek pomóc w przewiezieniu niepełnosprawnych osób na ćwiczenia specjalistyczne. Gdyby tak był samochód, który spełniałby swoje funkcje. Byłoby im na pewno łatwiej.

Przyglądam się Panu Jerzemu i myślę, że trudy z którymi mierzy się, są ponad ludzkie siły. Można jednak pomóc. Jego dzieciom potrzebna jest rehabilitacja w specjalnym ośrodku, która poprawi ich sprawność, aby mogły zaopiekować się sobą w przyszłości.