Pożar w Chorzowie

19 marca czas zatrzymał się dla naszej rodziny. Wystarczyła chwila, by to, co budowaliśmy z miłością przez sześć lat, stało się wspomnieniem.

W naszym domu wybuchł pożar. Byłam wtedy w środku z córkami, 17-letnią Natalią i 9-letnią Anią. Płomienie rozprzestrzeniały się błyskawicznie, a gęsty dym odciął drogę ucieczki. Ania musiała skakać z pierwszego piętra, by ratować swoje życie. To doświadczenie, którego żadna matka i żadne dziecko nie zapomni.

Choć fizycznie nic nam się nie stało, ślady tamtych chwil zostaną z nami na zawsze. Dom, który miał być naszą przystanią, dziś stoi zniszczony. Wymaga kapitalnego remontu - spaliły się okna, instalacja elektryczna, sprzęty. Wysoka temperatura zniszczyła ściany, sufity, meble, a woda, która miała ratować - dokończyła dzieła zniszczenia.

Teraz czekamy na dzień, w którym znów przekroczymy próg własnego domu nie ze strachem, ale z nadzieją. Chcemy wrócić do normalności, którą tak łatwo stracić, a tak trudno odzyskać.

Zbliżają się Święta Wielkanocne - czas odradzania się życia, nadziei, wspólnoty. W poprzednich latach piekliśmy ciasta, razem stroiliśmy stół, wypełnialiśmy dom zapachem żonkili i radością. Dziś tego stołu nie ma, ale w nas wciąż tli się wiara, że jeszcze usiądziemy przy nim razem - pod bezpiecznym dachem.

Wierzymy, że to, co zostało zniszczone przez ogień, można odbudować. Że dom to coś więcej niż mury - to miejsce, do którego się wraca. I my bardzo chcemy wrócić.