Pożar w Bukówcu Górnym

13 maja - dzień, którego nie zapomnimy.

To miał być zwyczajny wtorek. W domu byliśmy ja, mój tata i nasze dwie małe dziewczynki, Pola (8 lat) i Lidia (7 lat), dla których moi rodzice są rodziną zastępczą. Nagle wszystko się zmieniło. Ogień pojawił się w stodole dobudowanej do domu, a chwilę później płomienie ogarnęły część budynku mieszkalnego. Zdołaliśmy uciec. Uratowaliśmy siebie. Ale nasz dom nie miał tyle szczęścia.

Płomienie nie zniszczyły go całkowicie, ale uszkodziły poważnie. Dach wymaga wymiany, wiele pomieszczeń gruntownego remontu. Część wyposażenia spłonęła lub została bezpowrotnie zniszczona. Choć jesteśmy bezpieczni, to serce boli na widok zniszczonych wspomnień, rzeczy codziennych, które tworzyły naszą codzienność i ciepło domowego ogniska.

Dziś mieszkamy tymczasowo u bliskich. To dla nas ogromna ulga i wsparcie, ale naszym marzeniem jest powrót do własnego domu. Domu, który budowaliśmy z miłością. Domu, który był dla Poli i Lidii bezpieczną przystanią.

Zawsze staraliśmy się radzić sobie z trudnościami sami. Tym razem życie postawiło przed nami wyjątkowo trudną próbę. Każdy krok w stronę odbudowy to dla nas nadzieja, że znów zapanuje spokój, śmiech dzieci i zapach ulubionej zupy w kuchni. Bo dom to coś więcej niż ściany, to ludzie, emocje i wspólna siła.