Moja walka: rak piersi, dzieci, codzienność

Mam na imię Beata. Życie postawiło mnie w miejscu, którego nigdy się nie spodziewałam.

Nazywam się Beata Ziomkowska, mam 41 lat. Jestem żoną i mamą czwórki dzieci w wieku: 18, 13, 8 oraz 2 lat. Przez ostatnie lata z mężem tworzyliśmy dom pełen ciepła i codzienności – ja zajmowałam się wychowaniem dzieci i prowadzeniem domu, on pracą zawodową.

Planowałam wrócić do nauki, zmienić kierunek zawodowy i rozpocząć nowy rozdział. Miałam swoje cele i marzenia. W marcu tego roku wszystko się zatrzymało.

Diagnoza: rak piersi HER2+ z przerzutami

W marcu usłyszałam diagnozę: inwazyjny rak piersi (typ NOS), NHG3 (B5), typ nieluminalny HER2 dodatni, cT2N1M0. Nowotwór dał przerzuty do węzłów chłonnych. Od tej chwili całe moje życie – i życie naszej rodziny – zaczęło toczyć się wokół leczenia.

Za mną 4 z 6 cykli chemioterapii. Potem czeka mnie operacja oszczędzająca z usunięciem zajętych węzłów chłonnych oraz radioterapia. Chemia jest wymagająca – fizycznie i psychicznie. Spadają wyniki krwi, pojawiły się powikłania – zakażenie portu naczyniowego i konieczność jego usunięcia.

Równolegle – inna walka: dyskopatia i porażenie nerwu

Od dłuższego czasu zmagam się również z dyskopatią. Po ostatnim ostrym ataku neurologicznym doszło do uszkodzenia nerwu w nodze. Noga słabnie, a przerwana rehabilitacja – wymuszona leczeniem onkologicznym – nie pozwala wrócić do sprawności.

Codzienność w leczeniu

Nasza codzienność to teraz szpitale, badania, konsultacje, dbanie o wyniki, wzmacnianie organizmu dietą i suplementacją. Staram się utrzymać rytm dnia, który będzie dla dzieci jak najbardziej stabilny – mimo że wszystko zmieniło swój bieg.

Zmagam się także z trudnościami emocjonalnymi, dlatego rozważam skorzystanie z profesjonalnego wsparcia psychicznego. Chcę zadbać o każdą stronę tej walki – nie tylko fizyczną, ale i psychiczną.

Dom, rodzina, stabilność

Mój mąż pracuje, ale nie ma możliwości zmiany zatrudnienia na bardziej elastyczne – jesteśmy związani kredytem. Ja obecnie nie mam możliwości podjęcia pracy, nawet zdalnej – ze względu na leczenie i stan zdrowia. Mimo to próbujemy żyć możliwie normalnie, być razem, wspierać się i nie dać się temu, co niespodziewane.

Po tej drugiej stronie

Zawsze byłam osobą, która starała się dostrzegać potrzeby innych. Teraz życie postawiło mnie po drugiej stronie. Staram się żyć najlepiej, jak potrafię – dla moich dzieci, dla rodziny, dla siebie.

To moment przejściowy. Trudny, ale też pełen nadziei.