Asia ❤️ walczy z rakiem

Mam na imię Asia, mam 37 lat.

Moja historia zaczęła się w marcu tego roku, kiedy wyczułam guza pod pachą. Lekarz rodzinny skierował mnie na prywatne USG – musiałam czekać miesiąc. 10 kwietnia usłyszałam coś, czego żadna kobieta nie chce usłyszeć: to nie wygląda dobrze. Węzeł chłonny był przerzutem – nowotwór piersi, ponad 3 cm. Wyszłam z gabinetu załamana. Od tego momentu moje życie całkowicie się zmieniło. Już 17 kwietnia trafiłam pod opiekę Centrum Onkologii w Bydgoszczy. Zaczęła się długa diagnostyka. Lekarze znaleźli zmianę w wątrobie – nie było wiadomo, co to. Przeszłam USG, USG z kontrastem, rezonans magnetyczny... Ostatecznie okazało się, że to nietypowy naczyniak. 

Diagnoza: rak inwazyjny piersi, NHG 2 typ luminalny B HER2 dodatni  T2N1M0, z przerzutami do węzłów chłonnych.

10 czerwca podczas konsylium zapadła decyzja – zaczynam chemioterapię. Pierwsza chemia była 12 czerwca. Po niej przyszły silne skutki uboczne: ból gardła, problemy z żołądkiem i skórą. Już pierwsze dni kosztowały mnie ponad 700 zł. Nikt nie przygotował mnie na to, ile kosztuje „bycie w leczeniu” – odpowiednie preparaty, pielęgnacja, leki, które nie są refundowane w 100%.

Na każdą chemię muszę dojeżdżać 60 km w jedną stronę. Leczenie potrwa wiele miesięcy. Po chemii czeka mnie operacja, prawdopodobnie radioterapia, może dalsza chemia i obowiązkowa hormonoterapia przez 5 do 10 lat.

Na moje nieszczęście, nie mam żadnego dodatkowego ubezpieczenia. Zawsze byłam zdrowa, silna, żadnej pracy się nie bałam – myślałam, że jestem za młoda na takie choroby i że poradzę sobie sama. Dziś wiem, że nikt nie jest gotowy na taką diagnozę, a życie potrafi się przewrócić w jeden dzień.

To bardzo długa droga. Cierpi nie tylko ciało – cierpi też psychika. Czuję, że sama już nie daję rady, potrzebuję wsparcia psychologicznego. W Centrum Onkologii wizyty są bezpłatne, ale nie dam rady dojeżdżać co tydzień. Na miejscu mam tylko możliwość płatnych wizyt.

Bardzo chcę żyć i wrócić do zdrowia. Chcę znów cieszyć się życiem – teraz po prostu nie umiem.

Jeśli możesz i chcesz mnie wesprzeć – pomożesz mi przetrwać ten czas i zadbać o siebie w trakcie leczenia.

Z całego serca dziękuję za każdą pomoc, każdą myśl i każde dobre słowo. One naprawdę dają siłę.