Proteza to mój bilet do życia bez barier

Aktualizacja 23.05

Wczoraj odebrałem protezę. Bardzo chciałem od razu stanąć na nogi, poczuć się znów samodzielny… Niestety, nie jest to takie proste.

Zbyt szybko chciałem wrócić do sprawności, ale rzeczywistość okazała się trudniejsza, niż się spodziewałem. Zmagam się z przykurczem kolana, który uniemożliwia mi prawidłowe korzystanie z protezy. Obecnie szukam rehabilitacji lub fizjoterapeuty, który pomoże mi rozciągnąć kolano i zrobić ten najważniejszy krok - dosłownie i w przenośni.

Koszty regularnej fizjoterapii są bardzo wysokie, a czas oczekiwania na pomoc w ramach NFZ niestety bardzo długi.

Mam tylko jedno marzenie: zacząć chodzić, być samodzielnym i niezależnym. Każdy dzień bez rehabilitacji to dzień stracony w tej walce o normalność.

Aktualizacja 14.04

Udało się zrealizować mój pierwszy cel – proteza została zakupiona. To dla mnie ogromny krok w stronę samodzielności i za to z całego serca dziękuję każdej osobie, która dołożyła swoją cegiełkę. Obecnie zbiórka trwa dalej – teraz środki są przeznaczane na koszty dojazdów do protetyka oraz bieżące wydatki związane z leczeniem cukrzycy i nadciśnienia. Leczenie wymaga systematyczności i ciągłego wsparcia, dlatego każda forma pomocy nadal ma ogromne znaczenie. Jeszcze raz dziękuję za każdą życzliwość i to, że nie jestem w tej drodze sam.

Mam na imię Rafał, mam 47 lat.

Dziś zbieram na coś, co dla wielu jest codziennością, a dla mnie – marzeniem o sprawczości i samodzielności. Zbieram na protezę nogi.

Za mną długa walka. Przez ponad rok zmagałem się z raną podudzia, która długo nie chciała się goić. W końcu się udało. Rana się zagoiła, ale droga do normalności wciąż przede mną.

Żyję z renty, jestem całkowicie niezdolny do pracy. Niestety, moja renta jest bardzo niska – nie mam odpowiedniej wysługi lat. Wystarcza jedynie na najpotrzebniejsze rzeczy.

Na co dzień zmagam się z wieloma schorzeniami – cukrzycą, nadciśnieniem i niewydolnością krążenia. Mimo wszystko staram się nie tracić pogody ducha.

Proteza, o której marzę, nie jest dla mnie tylko sprzętem medycznym – to symbol niezależności, szansa na poruszanie się bez bólu, bez ograniczeń, bez konieczności proszenia o każdą rzecz. Chciałbym żyć aktywniej, móc wyjść z domu bez lęku, że stanę się ciężarem.

To nie jest tylko zbiórka na protezę. To krok w stronę odzyskania życia, które wciąż mam przed sobą.

Rafał Karwasz