Pożar domu w miejscowości Zawisty-Króle

W jednej chwili wszystko się zmieniło. Dom, w którym mieszkaliśmy razem z moim 77-letnim tatą Jerzym oraz piątką moich dzieci, stanął w płomieniach. Ogień zniszczył dach, pomieszczenia i wyposażenie. To, co ocalało z pożaru, zostało zalane podczas akcji gaśniczej. W rezultacie - straciliśmy miejsce do życia.

Dziś nie mamy dokąd wrócić. Tymczasowe schronienie znaleźliśmy w nieużytkowanej szkole, ale to tylko chwilowe rozwiązanie. Nie wiemy jeszcze, czy odbudowa domu będzie możliwa. Jeśli tak - będzie to wymagało ogromnego wysiłku i środków. Jeśli nie - będziemy musieli szukać nowego miejsca, od podstaw budować codzienność.

Nasza sytuacja już wcześniej była wymagająca. Jestem mamą pięciorga dzieci: Adriana (16 lat), Huberta (9 lat), Marcela (7 lat) oraz bliźniaczek Leny i Anity (po 5 lat). Hubert i Marcel to dzieci z niepełnosprawnościami. Zmagają się z autyzmem i stwardnieniem guzowatym. Wymagają ciągłej opieki, specjalistycznych zajęć, terapii i leczenia, często w odległym o 140 km mieście.

Mój 77-letni tata, który - mimo wieku - jak tylko może, pomaga w opiece nad dziećmi i w codziennych obowiązkach. To ogromne wsparcie, ale jednocześnie wiadomo, że lata robią swoje - również jemu coraz bardziej potrzeba spokoju i stabilizacji, których obecna sytuacja nie jest w stanie zapewnić.

Pożar zabrał nam nie tylko dach nad głową, ale też poczucie bezpieczeństwa. Dla dzieci to bolesne doświadczenie, które zostawi ślad na długo. Dla mnie - wyzwanie, jakich dotąd jeszcze nie było. Każdy dzień to teraz walka o powrót do równowagi, o godne warunki, o normalność.

Próbujemy stanąć na nogi. Po prostu odbudować codzienność, a za pomoc w tym będziemy ogromnie wdzięczni.